ਇੱਥੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਹੀਂ ਦਫਨਾਉਂਦੇ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੇਹ, ਘਰ 'ਚ ਹੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਕਈ ਸਾਲ

ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਡੈਸਕ - ਤੋਰਾਜਨ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ, ਤਾਬੂਤ ਵਿੱਚ ਤੋਹਫ਼ੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਮਨਪਸੰਦ ਚੀਜ਼ਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮੋਬਾਈਲ, ਪਰਸ, ਬਰੇਸਲੇਟ ਅਤੇ ਘੜੀ ਆਦਿ ਰੱਖਣ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਹੈ। ਦੂਸਰੇ ਆਪਣੇ ਹੀਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਦੱਬ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਇਸ ਨਾਲ ਲੁੱਟ ਖੋਹ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੁਝ ਤੋਰਾਜਨ ਮ੍ਰਿਤਕਾਂ ਨਾਲ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਤੋਹਫ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਗੁਪਤ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਦੋਂ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਕਬਰ ਵਿੱਚ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦਫ਼ਨਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ, ਲਾਸ਼ ਦੀ ਨਿਯਮਤ ਦੇਖਭਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਫਾਈ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੇਨਨੇ (ਪੂਰਵਜਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰਨਾ) ਨਾਮਕ ਪਰੰਪਰਾ ਅਨੁਸਾਰ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਸੁਲਾਵੇਸੀ ਦੇ ਤੋਰਾਜਨ ਮਾਨਤਾ ਅਨੁਸਾਰ ਮ੍ਰਿਤਕ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਭੋਜਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਜੇ 'ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ। ਇਹ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੈਂਬਰ ਦਾ ਸਹੀ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਲੈਂਦਾ।

ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਸ ਸਮਾਜ ਦੇ ਲੋਕ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੈਂਬਰ ਨੂੰ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਖਾਣੇ ਲਈ ਬੁਲਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਦਿ ਗਾਰਡੀਅਨ ਦੀ ਖਬਰ ਮੁਤਾਬਕ ਪਰਿਵਾਰ ਆਪਣੇ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੈਂਬਰ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ 'ਚ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।

ਇਸ ਪਰੰਪਰਾ ਵਿੱਚ, ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਉਲਟ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਸੁਲਾਵੇਸੀ ਦੇ ਪਹਾੜਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਤੋਰਾਜਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੇਸ਼ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਨਾ ਕਿ ਕੋਈ ਲਾਸ਼।

ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਸਮਾਜ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਇਹ ਪਰੰਪਰਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਮੈਂਬਰ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਾ ਤਾਂ ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਦਫ਼ਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਦੇ ਹਾਂ। ਤੋਰਾਜਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਲੋਕ ਮੌਤ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਮਝਦੇ ਹਨ। ਇੰਨਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਉਹ ਮ੍ਰਿਤਕ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਮੈਂਬਰ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।