ਹਿੰਸਕ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀਆਂ ਦੀ ਕੋਈ ਦਵਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ

ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਬੀਮਾਰੀ ਪਿਆਰ ਹੈ। ਇਸੇ ਲੜੀ ਵਿਚ ਇਸ ਵੇਲੇ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਕਈ ਚਰਚਿਤ ਕਾਂਡ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਕਾਂਡ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਲਈ ਖੋਜ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਬਣ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਕੁਝ ਪ੍ਰੇਮੀ ਇੰਨੇ ਜ਼ਾਲਮ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕਤਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਆਓ, ਕੁਝ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀਆਂ ਦੇ ਹਿੰਸਕ ਬਣਨ ਦੀ ਮਾਨਸਿਕ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਦਾ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਕਰੀਏ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਆਓ ਆਪਾਂ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ ਕਿ ਕੀ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਬੇਰਹਿਮ ਕਾਤਲਾਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸਾਂਝਾ ਕਾਰਕ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਹੱਤਿਆ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹੀ ਕਰਤੂਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਤੋਂ ਇਹ ਸੰਕੇਤ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਡਰ ਜਾਂ ਉਦਾਸੀ ਹੈ।

ਕਈ ਖੋਜ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਕਤਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਅਪਰਾਧੀਆਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਸਾਂਝੇ ਕਾਰਕ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਅਤੇ ਅਪਰਾਧ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਅਧਿਐਨ ਤੋਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਏ ਹਨ। ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਖੌਤੀ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀਆਂ ਦਾ ਹਿੰਸਕ ਵਤੀਰਾ ਸੰਭਾਵਤ ਤੌਰ ’ਤੇ ਨਾਰਸੀਸਿਸਟਿਕ ਜਾਂ ਸਮਾਜ-ਵਿਰੋਧੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਵਿਕਾਰ ਦੇ ਲੱਛਣਾਂ ਕਾਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇਕ ਗਿਣਾਤਮਕ ਅਤੇ ਠੰਢੇ ਦਿਮਾਗ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਮ ਵਤੀਰਾ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਘਾਟ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ ਨਾ ਹੋਣਾ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ਾਲਮ ਵਤੀਰਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਸਬੰਧਾਂ ਵਿਚ ਰੁਕਾਵਟ ਸਮਝਣ ਕਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਧਿਆਨ ਦੇਣ ਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇਕ ਆਮ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਪੈਟਰਨ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ, ਆਪਣੇ ਬੁਆਏਫ੍ਰੈਂਡ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਮਿਕਾ ਨਾਲ ਇਕ ਨਵੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਸ ’ਚ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਠੰਢ, ਹਿੰਸਾ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦੀ ਘਾਟ ਵਰਗੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਉਸ ਦੀ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਡਾਕਟਰੀ ਵਿਗਿਆਨ ਅਨੁਸਾਰ, ਅਖੌਤੀ ਪਿਆਰ ਦੇ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਟੈਸਟੋਸਟੀਰੋਨ ਦਾ ਪੱਧਰ ਉੱਚਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਹਮਲਾਵਰਤਾ ਅਤੇ ਹਿੰਸਾ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਬੁਰੀਆਂ ਆਦਤਾਂ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮੌਜੂਦ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਇਸ ਹਾਰਮੋਨਲ ਅਸੰਤੁਲਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵਧਾ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੰਸਕ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀਆਂ ਦੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬੇਰਹਿਮ ਵਤੀਰਾ ਡੂੰਘੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਵਿਕਾਰਾਂ, ਨਸ਼ਾਖੋਰੀ ਅਤੇ ਹਾਰਮੋਨਲ ਅਸੰਤੁਲਨ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਭਟਕਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗੀ ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਨਿਯਮਾਂ, ਨੈਤਿਕਤਾ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਲਗਾਤਾਰ ਅਣਦੇਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗਲਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਪਛਤਾਵਾ ਜਾਂ ਦੋਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਨੁਕਸਾਨ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਇਹ ਇਕ ਚਿੰਤਾਜਨਕ ਮਨੋਬਿਰਤੀ ਹੈ।

ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਅਜਿਹੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸਾਡੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਲਗਾਤਾਰ ਵਾਪਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਕੋਲ ਇਸ ਅਖੌਤੀ ਪ੍ਰੇਮ ਰੋਗ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਹਿੰਸਕ ਸੋਚ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਕੋਈ ਦਵਾਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਡਾ. ਵਰਿੰਦਰ ਭਾਟੀਆ