ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਨਿਮਰ ਸਨ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ

ਕ੍ਰਿਸਮਸ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣਾ ਕਾਲਮ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ 15 ਦਿਨਾਂ ਦੌਰਾਨ ਸਾਡੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਵਾਪਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ’ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ। ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਜਮਾ ਰਹੇ ਲੋਕਤੰਤਰ ਦੇ ਵਿਲੱਖਣ ਬ੍ਰਾਂਡ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਸੰਸਦ ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਸਾਡੀ ਸੰਸਦ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਸ ਦੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਹੱਥੋਪਾਈ ਹੋਈ, ਜੋ ਕਿ ਦੂਰ ਪੂਰਬ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਸੰਸਦਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੈ।

ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਬਾਹਰ, ਰਾਹੁਲ ਗਾਂਧੀ ਨੇ ਕ੍ਰਿਕਟ ਦੇ ਮੈਦਾਨ ’ਤੇ ਵਿਰਾਟ ਕੋਹਲੀ ਵਾਂਗ ਹੀ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਇਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੇਤਾ ਨੂੰ ਧੱਕਾ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਰਾਹੁਲ ਨੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀ ਪਾਰੀ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਰਾਹੁਲ ਦੇ ਵਿਰੋਧੀ ਨੇ ਖੁਦ ਨੂੰ ਇਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਪਾਇਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਖੜ੍ਹੇ ਨੌਜਵਾਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।

ਜਦੋਂ ਦੇਸ਼ ਸਾਡੇ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਨੁਮਾਇੰਦਿਆਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਨੇਤਾ ਦਿੱਲੀ ਵਿਚ ਇਕ-ਦੂਜੇ ’ਤੇ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਹਮਲਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ 5 ਫਰਵਰੀ ਨੂੰ ਚੋਣਾਂ ਹੋਣੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਜੰਗ ਭਾਜਪਾ ਅਤੇ ‘ਆਪ’ ਵਿਚਕਾਰ ਪੋਸਟਰ ਯੁੱਧ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਦੋਵੇਂ ਵਿਰੋਧੀ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਪ੍ਰਿੰਟ ਵਿਚ ਬਦਨਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਇਕੋ ਮਾਤਰਾ ’ਚ ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਖੁਸ਼ ਅਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ ਹਾਂ।

ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਕਹਾਵਤ ਹੈ, ਇਕ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਵੀ ਸੀ। ਪ੍ਰਿਅੰਕਾ ਗਾਂਧੀ ਵਾਡਰਾ ਨੇ ਲੋਕ ਸਭਾ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਪਹਿਲਾ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੱਤਾ। ਦਰਅਸਲ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੇ ਨਿਰਾਦਰ ਬਾਰੇ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰ ਦੀਆਂ ਦਲੀਲਾਂ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕੀਤੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੜਨਾਨਾ, ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ, ’ਤੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਪਮਾਨਜਨਕ ਹਮਲਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਮੌਜੂਦਾ ਵਿਵਸਥਾ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੰਡਿਤ ਨਹਿਰੂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਾਂਗ ਸੰਸਦ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿਚ ਸ਼ਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਸਾਰ ਦੀ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਜਗਾਈ।

ਇਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨੇਕ ਇਨਸਾਨ ਸ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ, ਜੋ 2004 ਤੋਂ 2014 ਤੱਕ ਇਕ ਦਹਾਕੇ ਤੱਕ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਰਹੇ, ਨੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਇਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਲਿਆ। ਸ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਸੱਚਾ ਸਤਿਕਾਰ ਸਿਰਫ਼ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਉੱਤਰ ਵਿਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿੱਥੋਂ ਉਹ ਆਏ ਸਨ, ਸਗੋਂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਦੱਖਣ, ਪੂਰਬ ਅਤੇ ਪੱਛਮ ਵਿਚ ਵੀ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਸਮਝਦਾਰ ਨਾਗਰਿਕ ਅਜਿਹੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇਯੋਗ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।

ਇਹ ਇਕ ਸਿੱਖ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਨੇਤਾ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੀ ਕਿ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨੇ 1984 ’ਚ ਇੰਦਰਾ ਗਾਂਧੀ ਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੀ ਇਕ ਸਿੱਖ ਗਾਰਡ ਵੱਲੋਂ ਹੱਤਿਆ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਹੋਏ ਅਨਿਆਂ ਲਈ ਇਕ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ। 1993 ਵਿਚ ਮੁੰਬਈ ਵਿਚ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਕਤਲੇਆਮ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦੀ ਕਾਂਗਰਸ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਜਾਂ 2002 ਵਿਚ ਗੁਜਰਾਤ ਵਿਚ ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਅਜਿਹੀ ਨਿਮਰਤਾ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ ਕੋਈ ਸੰਕੇਤ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਇਆ ਸੀ।

ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਵੀ ਕਈ ਵਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਦੋ ਅਜਿਹੇ ਪਲ ਹਨ ਜੋ ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਉੱਕਰੇ ਗਏ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ ਮੌਕਾ ਉਦੋਂ ਆਇਆ ਜਦੋਂ ਆਈ. ਪੀ. ਐੱਸ. ਆਫੀਸਰਜ਼ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਪੱਖ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਤਨਖਾਹ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ਾਂ ’ਤੇ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਜਨਮਭੂਮੀ ਮੁੰਬਈ ਵਿਚ ਘਰ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ।

ਮੈਂ ਉਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਫ਼ੋਨ ’ਤੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਜਵਾਈ ਸਾਡੀ ਸੇਵਾ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਹੈ। ਅਫ਼ਸਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਵਾਈ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਸ ਵਿਸ਼ੇ ’ਤੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਜਿੱਥੇ ਭਾਈ-ਭਤੀਜਾਵਾਦ ਇਕ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਬੁਰਾਈ ਹੈ, ਇਹ ਸੋਚਣਾ ਯਕੀਨੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਉਤਸ਼ਾਹਜਨਕ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਸਨ।

26 ਨਵੰਬਰ 2008 ਨੂੰ ਮੁੰਬਈ ’ਤੇ ਹੋਏ ਪਾਕਿਸਤਾਨੀ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਮਲੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਫਿਲਮੀ ਹਸਤੀ ਜਾਵੇਦ ਅਖਤਰ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਮਰਾਠੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਕੁਮਾਰ ਕੇਤਕਰ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ’ਤੇ ਹੋਏ ਅੱਤਵਾਦੀ ਹਮਲੇ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ’ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਦਿੱਲੀ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।

ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਾਡੀ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੀ। ਮੈਂ ਅੰਤਰ-ਭਾਈਚਾਰਕ ਸੰਬੰਧਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਿਵਲ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰਯੋਗ ਹੱਲ ਲੱਭਣ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸੁਝਾਵਾਂ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਲਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੁੰਬਈ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ’ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਰਾਜ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਇਕ ਦੂਤ ਭੇਜਿਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਸਥਾਨ ’ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੁਝਾਵਾਂ ’ਤੇ ਚਰਚਾ ਕਰ ਸਕਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਸਨ।

ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਦੇ ਸਨ। ਜੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿਚ ਕੁਝ ਗੁਣ ਦੇਖਦੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ’ਤੇ ਅਮਲ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਨਿਮਰ ਸਨ, ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਰੋਸੇਯੋਗਤਾ ਵੀ ਸੀ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨਿਮਰਤਾ ਕਈ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦੂਜੇ ਕਾਰਜਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਰਿਪੋਰਟ ਕੀਤੇ ਗਏ ਘੁਟਾਲੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ, ਖਾਸ ਕਰ ਕੇ ਗੱਠਜੋੜ ਸਰਕਾਰ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹੋਰ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਨੁਸ਼ਾਸਿਤ ਕਰਨ ’ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਣਇੱਛਾ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਸਨ।

ਗੱਠਜੋੜ ਭਾਈਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਬਿਹਤਰ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸਾਬਕਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਯੋਗਦਾਨ ਨੂੰ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਾਧੀ ਸਥਲ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਕਾਂਗਰਸ ਅਤੇ ਭਾਜਪਾ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਅਣਉਚਿਤ ਵਿਵਾਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ’ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਾਲੇ ਇਕੱਲੇ ਗੈਰ-ਰਾਜਨੇਤਾ ਸਨ।

ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਵਿਚ ਭਾਜਪਾ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਲਾ ਗੱਠਜੋੜ ‘ਲਾਡਲੀ ਬਹਿਨ ਯੋਜਨਾ’ ਦੇ ਵਿੱਤੀ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾਲ ਜੂਝ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿਚ ਹੋਈਆਂ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਚੋਣਾਂ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਆਖਰੀ ਕਤਾਰ ’ਚ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੱਤਾ। ਕਰੋੜਾਂ ਬਿਨੈਕਾਰਾਂ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਨ ਲਈ ਇਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕਵਾਇਦ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਯੋਜਨਾ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲਿਆਂਦਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।

‘ਬੁੜਬੁੜਾਉਣਾ’ ਸ਼ਬਦ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸੀ ਜਦੋਂ ਰਾਜ ਮੰਤਰੀ ਮੰਡਲ ਦਾ ਗਠਨ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਮੰਤਰੀ ਅਹੁਦਿਆਂ ਲਈ ਚਾਹਵਾਨ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਕਾਨੂੰਨ ਵੱਲੋਂ ਅਨੁਮਾਨਿਤ ਗਿਣਤੀ ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਈ। ਐੱਨ. ਸੀ. ਪੀ. ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਅਜੀਤ ਪਵਾਰ ਧੜੇ ਦੇ 41 ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਵਿਧਾਇਕਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਿਵ ਸੈਨਾ ਦੇ ਸ਼ਿੰਦੇ ਧੜੇ ਦੇ 56 ਵਿਧਾਇਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਵਿਚ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖਣਾ ਹੈ।

40 ਮੰਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁਰੱਖਿਆ (ਅਸਲ ਵਿਚ ਦਰਜਾ) ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨ ਲਈ, ਪੁਲਸ ਨੂੰ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਛੱਡਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਰੁਤਬਾ ਅਤੇ ਮਹੱਤਵ ਉਹੀ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਸਾਰੇ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਜੂਲੀਓ ਰਿਬੈਰੋ (ਸਾਬਕਾ ਡੀ.ਜੀ.ਪੀ. ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਸਾਬਕਾ ਆਈ.ਪੀ.ਐੱਸ.ਅਧਿਕਾਰੀ)