ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ

ਬੈਠਾ ਹਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ 'ਚ
ਜਦ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਮੁੱਖ ਤੋਂ ਕਾਲੀਆਂ ਚੁੰਨੀਆਂ ਸਰਕਣਗੀਆਂ
ਦੁਪਹਿਰਾਂ ਜਦ ਹੱਸਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਦੇਖਾਂਗਾ
ਸਾਹ ਹੋਣਗੇ ਬੂਹਿਆਂ ਦੀਆਂ ਵਿਰਲਾਂ 'ਚ ਵੀ ਬਚੇ
ਲਾਲ ਸੂਹੇ ਚੂੜਿਆਂ ਨੂੰ ਚਾਅ ਹੋਵੇਗਾ
ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਉਣ ਦਾ
ਵਿਹੜਿਆਂ ਨੂੰ ਰੀਝਾਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਧਮਾਲਾਂ ਦੀਆਂ
ਦਰਾਂ ਤੇ ਬੱਝਣਗੇ ਮੌਲੀ 'ਚ ਪਰੋਏ ਪੱਤ ਸਰੀਂਹ ਦੇ
ਗੀਤ ਹੋਣਗੇ ਜਦ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ
ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਪੰਜੇਬਾਂ ਦੇ ਬੋਰਾਂ ਨੂੰ ਆਵੇਗਾ ਲੋਹੜਾ
ਝੂਮਣਗੇ ਖੇਤ ਛੱਲੀਆ ਦੇ ਕੱਚਿਆਂ ਦੋਧਿਆਂ ਨਾਲ
ਕੁੱਖ 'ਚ ਲੋਅ ਹੋਵੇਗੀ ਧਰਤ ਦੇ
ਸੁਬਾਅ 'ਚ ਸ਼ਬਦ ਹੋਣਗੇ ਗੁਰ ਨਾਨਕ ਦੇ
ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਨੂੰ
ਅਨੰਦਪੁਰ ਦੇ ਰਾਹਾਂ 'ਚ ਪੰਜ ਹੋਰ ਸਿਰ ਲੈ ਕੇ
ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸਾਜੇ ਉਹ ਸ਼ੇਰ
ਕਿ ਪਹਿਲਿਆਂ ਦੀ ਵੰਸ਼ 'ਚੋਂ
ਸੱਧਰਾਂ ਕਿਰ ਗਈਆਂ ਹਨ ਜੂਝਣ ਦੀਆਂ
ਪੰਥ ਨੂੰ ਹੋਟਲਾਂ ਦੇ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹੇ ਪਏ ਨੇ
ਕਿਰਪਾਨਾਂ ਨੂੰ ਭਰਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਹੀ ਦਿਸਦੀਆਂ ਹਨ
ਗੋਲਕਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਕੀ ਸਾਰ ਲੈਣੀ ਸੀ ਗਰੀਬੀ ਦੀ
ਪੌੜੀਆਂ ਵੀ ਸਾਰ ਨਹੀਂ ਲੈਦੀਆਂ ਗੁਰਬਤ ਦੀ
ਬੋਲਣ ਤੇ ਫਤਵੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ
ਭਾਲਦੀਆਂ ਹਨ ਤਲਵਾਰਾਂ ਰਾਤ ਦਿਨ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ
ਜਾਂ ਪੀਣ ਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ
ਰੂਹਾਂ ਪਿਆਸੀਆਂ ਜਾਣ ਤਾਂ ਕਿੱਥੇ
ਸਹਿਕਦੀਆਂ ਮਰਨ ਤਾਂ ਕਿਹੜੇ ਦਰ ਤੇ
ਅਰਮਾਨ ਸਨ ਕੌਮ ਦੇ
ਕੁੱਝ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੇ ਹੀ ਡੀਕ ਲਏ ਸਾਰੇ
ਕੀਮਤ ਤਾਂ ਕੀ ਪੈਣੀ ਸੀ ਭੁੱਖੀਆਂ ਸਰਦਲਾਂ ਤੇ
ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਜੇ ਕਿਤੇ ਬਚੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਜਾਵੇ ਕਿਹੜੀ ਮਿੱਟੀ 'ਚ ਦਫਨ ਹੋਣ
ਹੁਸਨ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿਹੜੀ ਮੰਡੀ 'ਚ ਵਿਕਣ
ਗੈਰਤ ਰੁਲੇ ਤਾਂ ਕਿੱਥੇ
ਉਡੀਕਾਂ ਦਮ ਤੋੜਨ ਤਾਂ ਕਿਹੜੇ ਚੁਰਾਹੇ
ਯੁਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤਲੀ ਤੇ ਧਰ ਕੇ
ਕਿਹੜਾ ਪੇਟ ਭਰਦੇ ਨੇ
ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਕੋਈ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਖਿਡੌਣਿਆਂ ਦੇ ਲਾਰਿਆਂ ਤੇ
ਭਾਸ਼ਣ ਏਨੇ ਬੇਸ਼ਰਮ ਹੋ ਗਏ ਹਨ
ਕਿ ਮਰਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ
ਕਰਤੂਤਾਂ ਏਨੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ
ਕਿ ਘੁੰਡ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੱਢਦੀਆਂ ਨੱਚਣ ਵੇਲੇ
ਰੂਹਾਂ ਨੂੰ ਏਨੀ ਭੁੱਖ
ਜਿਵੇਂ ਚਿਖਾ ਤੇ ਵਿਛਾ ਲੇਟਣਾ ਹੋਵੇ ਜਗੀਰਾਂ ਨੂੰ
ਨਜ਼ਰ ਚ ਮੋਤੀਏ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਹੈ
ਲਿਬੜੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਪਿਆਸ ਹੈ
ਸੁੱਕੀਆਂ ਆਂਦਰਾਂ ਚ ਰਹਿ ਗਏੇ ਦੋ ਤੁਪਕੇ ਖੂਨ ਦੀ
ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ ਦਰਬਾਰ
ਕਿ ਗੱਡੇ ਬੁੱਤ ਵੀ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕ ਹੜ
ਰਾਖ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਮਹਿਲ ਮੁਨਾਰੇ
ਦੌਲਤਾਂ ਸਹਾਰੇ ਕਦੇ ਤਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ
ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਮਿਲਦੀਆਂ
ਬੇਗਾਨੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰਕੇ
ਬੁਢਾਪੇ ਨੂੰ ਪਿਆਸ ਨਹੀਂ ਲਾਈ ਦੀ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੀ
ਮਾਸੂਮ ਗਲੀਆਂ ਨੂੰ ਭਿਖਿਆ ਮੰਗਣ ਨਹੀਂ ਤੋਰੀਦਾ
ਹੱਕ ਕਦੇ ਸਲੀਬਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ
ਖਾਬ ਕਦੇ ਰਾਤਾਂ ਚੋਂ ਨਹੀਂ ਮਰਦੇ
ਖੰਜ਼ਰ ਕਦੇ ਨਿਹੱਥਿਆਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲੜਦੇ
ਜ਼ਖਮ ਕਦੇ ਦਿਲਾਸਿਆਂ ਸੰਗ ਨਹੀਂ ਭਰਦੇ
ਡਾ ਅਮਰਜੀਤ ਟਾਂਡਾ