ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਕਹਿਰ

ਕੈਸਾ ਯਹਿ ਕੁਦਰਤ ਕਾ ਕਹਿਰ ਹੈ, 
ਆਜ ਹਵਾਓਂ ਮੇਂ ਭੀ ਜ਼ਹਿਰ ਹੈ। 
ਬੰਦ ਹੈ ਖਿੜਕੀ ਬੰਦ ਹੈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ, 
ਐ ਮੇਰੇ ਭਗਵਾਨ, 
ਆਜ ਬੰਦ ਹੈ ਤੇਰਾ ਇਨਸਾਨ। 

ਬੰਦ ਹੈ ਮੰਦਿਰ,
ਬੰਦ ਹੈ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ, 
ਲੇਕਿਨ ਖੁਲੀ ਹੁਈ ਹੈ ਮਧੁਸ਼ਾਲਾ। 

ਕਹਾਂ ਗਈ ਵੋਹ ਹੁਸਨ ਕੀ ਫੁਲਝੜੀਆਂ, 
ਕਹਾਂ ਖੋ ਗਈ ਸੇਹਰੇ ਕੀ ਲੜੀਆਂ। 
ਕੈਸਾ ਯਹਿ ਛਾਇਆ ਕਹਿਰ ਹੈ, 
ਚਾਰੋਂ ਤਰਫ ਜਹਿਰ ਹੀ ਜਹਿਰ ਹੈ। 

ਖੋ ਗਈ ਹੈਂ ਵੋਹ ਕਾਤਿਲ ਅਦਾਏਂ, 
ਸਦਮੇ ਮੇਂ ਹੈ ਹਮਾਰੀ ਮਾਤਾਏਂ।  
ਬੰਦ ਹੈ ਸਿਨੇਮਾ ਬੰਦ ਹੈ ਮੌਲ, 
ਖੋ ਗਯਾ ਖੁਸ਼ ਮਾਹੌਲ। 
ਕੈਸਾ ਹੈ ਯਹਿ ਤੇਰਾ ਭਾਣਾ, 
ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਚਾਹਤਾ ਮੀਟ ਕੋ ਖਾਣਾ। ।।।।

ਕੈਸਾ ਯਹ ਦੁਨੀਆ ਕਾ ਸਫਰ ਹੈ, 
ਆਜ ਫਿਜਾਓਂ ਮੇਂ ਵੀ ਜ਼ਹਿਰ ਹੈ, 
ਬੰਦ ਹੈ ਖਿੜਕੀ, ਬੰਦ ਹੈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ, 
ਕੋਈ ਨੀ ਖਾਤਾ ਬਰਗਰ ਪੀਜ਼ਾ। 
ਬੰਦ ਹੈਂ ਬਸੇਂ, ਬੰਦ ਹੈਂ ਗੱਡੀਆਂ, 
ਦਿਖਣੇ ਲਗੀ ਹੈਂ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਕੀ ਹੱਡੀਆਂ ।

ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਣੇ ਇਸ ਕਾ ਉਪਾਏ,
ਕਿਅਾ ਕਮਾਏਂ, ਕਿਅਾ ਖਾਏਂ ।
ਕਰਨਾ ਹੋਗਾ ਆਰਾਮ ਯਹਾਂ ਪੇ, 
ਜਪਣਾ ਹੋਗਾ ਨਾਮ ਯਹਾਂ ਪੇ, 
ਢਕਣਾ ਹੋਗਾ ਮੂੰਹ ਯਹਾਂ ਪੇ, 
ਧੋਣੇ ਹੋਂਗੇ ਹਾਥ ਯਹਾਂ ਪੇ, 
ਰੱਖਣੀ ਹੋਂਗੀ ਯਹ ਬਾਤੇਂ ਯਾਦ, 
ਤਬ ਜਾਏਗਾ ਕਰੋਨਾ ਭਾਗ।।

ਓਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਨਾਗਪਾਲ, ਰੋਪੜ

Om Prakash, Nangal (Ropar)