ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਦੋਣਾ

“ਬੱਸ ਕਰ ਮਾਂ ..ਰਹਿਣ ਦੇ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਿੱਠ ਦੀ ਤਕਲੀਫ ਹੋਰ ਵੱਧ ਜਾਵੇਗੀ“।ਅਸਿਸਥਾ ਨੇ ਨੱਲੀ ਦੀ ਵਾਟ ਪੁਗਾਨ ਵਾਸਤੇ ਸਿਰ ਤੇ ਧਰੀ, ਮੱਛੀਆਂ ਭਰੀ ਟੋਕਰੀ ਗਹਾਂ ਲੈ ਜਾਕੇ ਅਗਲੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਵਾਪਸੀ ਵਿਚ ਤੁਰਦਿਆਂ ਤੁਰਦਿਆਂ ਉਹਦੀ ਪਿੱਠ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਫਿਰ ਆਖਿਆ…ਠੀਕ ਹੈ ਨਾ ਦੁੱਖਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ?“ਨੱਲੀ ਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁੰਹ ਘੁੰਮਾਇਆ, ਤੇ ਨਾ ਵਿਚ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ…ਸ਼ਾਇਦ ਸਨੇਹ ਦੇ ਸਪੱਰਸ਼ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਅੰਦਰ ਠਰ ਗਿਆ ਸੀ ।ਜਿਸਦਾ ਝੌਲਾ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਵੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਆਸ ਪਾਸ, ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਖਲੋਤੇ ਮਰਦ ਔਰਤਾਂ 'ਚੋਂ ਕੁੱਝ ਕੁ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕੱਨੀ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਪਈ ਤਾਂ ਕਈ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਾਂਗ ਅਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੇ ਇਰਖਾ ਨਾਲ ਭਰ ਗਏ ਤਾਂ ਕੁਝ–ਕੁ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੁਸਕਣੀ ਨਾਲ ਉਨਾਂ ਵੱਲ ਤੱਕਨ ਲੱਗੇ।ਅਸਿਸਥਾ ਦਾ ਸੱਸ ਪ੍ਰਤੀ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ?ਸਾਰਾ ਹਾਤਾ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ “ਇਹ ਕੀ ਘੋਲ ਕੇ ਖਵਾ ਛੱਡਿਆ ਈ ਅਸਿਸਥਾ। ਸੱਸ ਨੂੰ .. ਇਹ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਲਾਡ ਲਡਾਉਂਦੀ ਹੈ ..ਤੇ ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ..“ 
ਟੋਕਰੀ ਵਾਲਿਆਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਮੱਛਿਆਂ ਤਾਂ ਮਹਾਂਪ੍ਰਯਾਣ ਨੂੰ ਪਰਾਪਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਪਰ ਕੋਈ ਇੱਕੀ ਦੁੱਕੀ ਅੱਧ ਜਿਉਂਦੀ ਮੱਛੀ ਵੱਡੀ ਟੋਕਰੀ ਵਿਚ ਪਈ ਬਰਫ ਨਾਲ ਛੁੰਹਦਿਆਂ ਹੀ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਤੜਫਦੀ ਤੇ ਕਿਸੇ ਅਗਲੀ ਜੂਨ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੁੰਦੀ।
ਮੱਛੀਆਂ ਦੇ ਭਾਰ ਨਾਲ ਰੀੜ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦੇ ਅਖੀਰਲੇ ਮਣਕੇ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਕੰਬ ਉਠਦੇ..ਐਪਰ ਕੋਈ ਉਦਾਸ ਜਾਂ ਔਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ਸਗੋਂ ਇਹ ਤਾਂ ਸ਼ੁੱਭ ਹੈ। ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਵੀ ਇਕ ਤਸੱਲੀ ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ…।  
ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਦਾ ਚੰਨ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ ਜਲੋ ਤੇ ਹੈ। ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਛੱਲਾਂ ਪੂਰੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਮਹਿਬੂਬ ਨੂੰ ਸਲਾਮੀ ਦੇ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਵੇਗ ਨਾਲ ਤੱਟ ਤੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਛੱਲਾਂ ਇੰਝ ਜਾਪਦਿਆਂ , ਜਿਵੇਂ ਪੂਰੇ ਹੋਸ਼ੋ-ਹਵਾਸ ਵਿਚ ਮਹਿਬੂਬਾ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਆਗੋਸ਼ ਵਿਚ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਸਮਰਪਣ ਕਰ ਦਵੇ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਕੇ ਢੈ ਜਾਵੇ। 
ਅਸਿਸਥਾ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਤੁਰਦੀ ਉਸਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਰਹੀ ਹੈ।ਇਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਜੁੱਤੀ ਫੜ੍ਹੀ ਨੰਗੀ ਪੈਰੀਂ…ਸਿੱਲੀ ਰੇਤ ਦੀ ਠੰਡਕ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਚੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡੇ ਨੰੂੰ ਠਾਰ ਰਹੀ ਹੈ. ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਹੈ ..ਹਰ ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਨਾਲ,ਉਸਦਿਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਸਦੇ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸਮੱਰਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ । ਹਰ ਰੁੱਤ ਨਾਲ ਕਾਇਨਾਤ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਸੰਮੁਦਰ, ਆਪਣੀ ਆਵਾਜ, ਰਵਾਨਗੀ, ਸੁਭਾ, ਸਭ ਕੁਝ ਬਦਲਦਿਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਨਾਲ ਢਾਲ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।ਅਸਿਸਥਾ ਨੇ ਵੀ ਉੱਸੇ ਕੋਲੋਂ  ਸਿੱਖਿਆ ਹੈ.. ਸਮਰਪਣ, ਸਹਿਣਾ, ਤੁਰਨਾ, ਸਮਝਣਾ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਉਪਰ,  ਲੋੜ ਪੈਨ ਤੇ, ਜਵਾਰ ਭਾਟੇ ਵਰਗਾ ਅੱਗੇ ਆਇਆ  ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰੌ 'ਚ ਵਹਾ ਲੈਣਾ।
ਉਹ ਇੰਤਜਾਰ ਵਿਚ ਹੈ ਆਪਣੀ ਸਾਥਣ ਸਹੇਲੀ ਦੀ.. ਜੋ ਆਪਣੀ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਲਈ ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੇ ਖਿਡੌਣਿਆਂ 'ਚੋਂ ਕੋਈ ਲਾਇਟਾਂ ਵਾਲਾ ਖਿਡੌਣਾ ਲਿਆਉਣ ਗਈ ਹੈ। “ਅਸਿਸਥਾ.. “ ਅਵਾਜ ਸੁਣ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਤੱਕਿਆ ਹੈ ਉਸ.. ਉਹ !!ਫਿਰ ਇੰਨੀ ਅੱਗੇ ਆ ਗਈ ਹਾਂ ਮੈਂ…ਉਹ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਕੇ ਦੋੜਨ ਵਾਲੀ ਚਾਲ ਨਾਲ ਸਾਥਨਾਂ ਤਕ ਜਾ ਅਪੜਦੀ ਹੈ।
“ਤੂੰ ਵੀ ਲੈ ਲੈ ਕੁਝ'' ਸਾਥਨ ਹੱਥ-ਲਾ ਗੇਂਦ ਉਸ ਨੂੰ ਵਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਰੋਸ਼ਨੀਆਂ ਚਾਰੀ ਪਾਸੀਂ ਇਕ ਘੇਰਾ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਰਹੀਆਂ ਨੇ…“ਨਹੀਂ,'' ਅਸਿਸਥਾ ਇਕ ਨਿੱਘੀ ਮੁਸਕਣੀ ਨਾਲ ਰੇਤ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ।ਉਸਦਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਆਪਣੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਟੰਗੇ ਹੋਏ ਝੋਲੇ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਝੋਲੇ ਤੇ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਕਰ ,ਝੱਟ ਸਾਥਣ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ , ਉਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋ ਤੁਰਨ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਨਾਲ ਦਿਆਂ ਸਾਥਣਾ ਵੀ ਇਕੱਠਿਆਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ ਤੇ ਹੁਣ ਸਭ ਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਪਰਤਨਾ ਹੈ। ਯੂਨੀਅਨ ਦੀ ਗੱਡੀ ਰੋਜ ਸਾਰਿਆਂ ਮਛੁਆਰਨਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਥਾਂ ਤੋਂ ਕੱਠਾ ਕਰ ,ਲੈ ਕੇ ਔਣ, ਤਾਂ ਵਾਪਸ ਛੱਡਣ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਸਾਰਿਆਂ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਖੁੱਲੇ ਟੈਂਪੂ ਟਰੱਕ ਉਪਰ ਚੜ ਰਹੀਆਂ ਨੇ ।ਅਸਿਸਥਾ ਨੇ ਵੀ ਇੱਕ ਪੈਰ ਲੋਹੇ ਵਾਲੀ ਪੋੜੀ ਤੇ ਧਰਿਆ ਹੈ ਤੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਟੈਂਪੂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗੇ ਗੋਲ ਕੁੰਡੇ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਫਸਾਇਆ ਹੈ ਤੇ ਝਟਕੇ ਨਾਲ ਉਪਰ ਜਾ ਅਪੜੀ ਹੈ। ਦੋਹੇ ਪਾਸਿਓਂ ਬਣੇ ਹੋਏ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਜੰਗਲੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਫਸਾ ਕੇ ਸਭ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਥਾਂ ਦੇਣ ਦੇ ਖਿਆਲ ਨਾਲ ਸੱਜੇ ਖੱਬੇ ਹੋ ਜਾਂਦਿਆਂ  ਹਨ। ਟੈਂਪੂ ਦੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਹੀ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਦਾ ਸਪਰਸ਼ ਤਨ ਮਨ ਨੂੰ ਠੰਡ ਪੈਂਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ।ਕੁੱਝ ਮਿੰਟਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪੀ ਮਗਰੋਂ ਆਪੇ ਵਿਚ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹਨ..ਪਰ ਗੱਲ਼ਾਂ ਦਾ ਦਾਇਰਾ ਉਹੋ ਹੀ ਹੈ ,ਰੋਜ਼-ਮੱਰਾ ਵਾਂਗ। ਅਸਿਸਥਾ ਅਪਣੀ ਖੱਬੀ ਬਾਂਹ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਟੰਗੇ
ਥੈਲੇ 'ਚੋਂ' ਗਜਰੇ ਵਾਲਾ ਦੋਨਾ ਕਡਦੀ ਹੈ .. ਮਹਿਕ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਫੈਲ ਜਾੰਦੀ ਹੈ..ਉਹ ਤੱਸਲੀ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਵਾਪਸ ਫੇਰ ਥੈਲੇ ੱਿਵਚ ਰੱਖਣ ਦਾ ਉਪਰਾਲਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾਲ ਖਲੋਤਿਆਂ ਸਾਥਨਾ ਫੇਰ ਹੱਸ ਪੈੰਦਿਆਂ ਹਨ।“ਰੋਜ ਸੱਸ ਵਾਸਤੇ ਗਜਰਾ ਲੈ ਜਾੰਦੀਂ ਹੈਂ.. ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਤੰੈ ਉਸ ਨਾਲ ਇੰਨਾ ਪਿਆਰ ਪਾ ਲਿਆ??“… ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸਾਥਣਾ ਪੁੱਛਣੋਂ ਨਹੀਂ ਹਟਦਿਆਂ।ਹਾਲਾਂਕੀ ਕਇਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਵੀ ਹੈ।ਅਸਿਸਥਾ ਖੁੱਲੇ  ਜੰਗਲੇ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਮੁੰਹ ਕਰ ਇੱਕ ਲੰਬਾਂ ਸੌਖਾ ਸਾਹ ਲੈੰਦੀ ਹੈ , ਉਸਦੇ ਮੁੰਹ ਤੇ ਤੱਸਲੀ ਤੇ ਸਕੁਨ  ਦੇ ਭਾਵ ਦਿਸਦੇ ਹਨ ਤੇ ਅਵਾਜ ਜਿਵੇਂ ਧੁਰ ਅੰਦਰੋਂ ਔੰਦੀ ਹੈ…
“ਉਹ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਪਾਲ ਹੈ। ਸਮੁੰਦਰ ਵਾਂਗ ਹੀ ਮਾਂ ਬਣ ਬੈਠੀ ਹੈ ਮੇਰੀ..। ਮੇਰਿਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ।ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਕੀ ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਅਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਚੋਂ ਨਿਕਲੀ ਹੋਵਾਂ.. ਸਦੇ ਹੀ ਵਹੁਦ ਦਾ ਕੋਈ ਅੰਗ… ਜਦ ਮੈਂ ਘਰ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਮਾਰ ਦੀ ਜੂਠੀ  ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਣੀ ਪੈਂਦੀ ..ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਭ ਖਾਂਦਿਆਂ ਉ..“ਆਖਦੀ ਦੀ ਧੌਣ ਮਾਨ ਨਲ ਤਨ ਜਾੰਦੀ ਹੈ।
“ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਵਾਰ ਕੇ ਰੋਟੀ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਸੁੱਚੀ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ..ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਕੁਮਾਰ ਨਾਲ ਸੌਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਤੀਂ ਸੌਣ ਵੇਲੇ ਥੋੜੀ ਥਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਥੇ ਹੀ ਪੈਣਾ ਪੈਂਦਾ“ ਆਖਦੀ ਅਸਿਸਥਾ ਜਰਾ ਨਾ ਝੱਕੀ ਤੇ ਨਾਹੀਂ ਇਹ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਕੋਇ ਬੋਝ ਪਿਆ ਜਾਪਿਆ.. “ਹਵਾੜ ਨਾਲ ਕਈ ਵਾਰ  ਉਲਟਿਆਂ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਣਿਆਂ ਤੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਕੰਮ ਕਰਨ ਹੱਥੋਂ ਖੁੰਝ ਜਾਣਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਕੁਮਾਰ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਵਾ, ਸੋਣ ਲਈ ਪਰੇਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੈ ਜਾੰਦੀ ਹੈ ,ਤਾਂ ਕੀ ਮੈਂ ਬਚ ਜਾਵਾਂ“  ਗੱਲ ਪੁਰੀ ਕਰਦੀ ਉਹ ਉੱਚੀ ਦਣੀ ਹੱਸ ਪਈ“ ਤਾਂ ਕਈ ਅੰਦਰੋ- ਅੰਦਰੀ ਇਰਖਾ ਤੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਭਰ ਗੱਇਆਂ।ਇੱਦਾਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ.. ਸੁਣਿਆ ਕਿਤੇ..!!!       
ਕਿੰਨੇ ਸਾਲ  ਹੋ ਗਏ ਅਸਿਸਥਾ ਨੂੰ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆਂ.. ਪਰ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਅਕੇਵਾਂ- ਥਕੇਵਾਂ ਲਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਾਰੀ ਕੁੜੱਤਨ ਭੁਲ ਜਾੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਇੱਕ ਬਾਲੜੀ ਵਾਂਗ ਚਾਅ ਨਾਲ ਭਰ  ਆਪਣੇ  ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਰੁੱਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। 
ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਨੱਲੀ ਤੇ ਅਸਿਸਥਾ ਦੋਹੇ ਕੱਠਿਆਂ ਜਾੰਦਿਆਂ ਸਨ.. ਕਿੰਨੇ ਸਾਲ .. ਪਰ ਫੇਰ ਪਿੱਠ ਦੀ ਦਰਦ ਕਰਕੇ ਅਸਿਸਥਾ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ ..ਕੱਲੀ ਹੀ.. ਨੱਲੀ ਉਸਦੇ ਜਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾ੍ਹੰਬਦੀ ਤੇ ਘਰ ਦੀ ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਵੀ …
ਵਿਆਹ ਪਿੱਛੋਂ ਅਸਿਸਥਾ ਜਦੋਂ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਈ ਤਾਂ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ,ਮਾਂਪਿਆ ਦਾ ਕੱਲਾ ਲਾਡਲਾ ਕੁਮਾਰ ਗੱਲੀਂ ਗੱਲੀਂ ਰੂਸਣ ਵਾਲਾ ਅੜਿਅਲ ਕਿਸ਼ੋਰ ਹੈ। ਗੁੱਸਾ ਆਉਣ ਤੇ ਉਸਨੂੰ  ਕੁਟਣਾ ਤੇ ਭੰਨ ਤੋੜ ਉਸਦੇ ਲਈ ਨਿਤ ਦੀ ਖੇਡ  ਸੀ। ਉਸਦਾ ਪਿਉ ਵੀ ਦਾਰੂ ਪੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਨੱਲੀ ਰਾਤੀਂ ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਆਈ ਹੁੰਦੀ, ਮਸਾਂ ਹੀ ਸੌਂਦੀ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਉਹ ਚੀਕ-ਝਾੜਾ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਠਾ ਛੱਡਦਾ।ਅਸਿਸਥਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਕੁੱਟ ਖਾਂਦਿਆਂ ਤੱਕਿਆ .. ਉਹ ਡਰ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਲਚਾਰ ਹੋ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਨੱਠ ਖੜਦੀ।ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ,ਅਪਣੀ ਸੱਸ ਵੀ ਹੋਰ ਸੱਸਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਦਿਸਦੀ.. ਚੁਗਲਖੋਰਨ,ਕੰਜੁਸ ਤੇ ਡਾ੍ਹਡੀ ।ਪਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਤੇ ਮੁੜ ਵਿਚਾਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ ਕਿਯੁਂਕੇ ਉਹ ਸੱਚਮੁੱਚ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਖਰੀ ਸੀ। ਹਾਲਾਂ ਕੀ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਵਾਲੇ
ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਉਹ ਕੱਲੀ ਮਛੁਆਰਣ ਨਹੀਂ ਸੀ..ਬਹੁਤਿਆਂ ਤੀਵਿਆਂ ਨਾਲ ਇਂਝ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਅੋਰਤਾਂ ਨੂੰ ਪਤੀ ਦੀ ਜੁਠੀ ਥਾਲੀ 'ਚ' ਰੋਟੀ ਖਾਣੀ ਪੈਂਦੀ ਤੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਸਸਤੀ ਦਾਰੁ ਦੀ ਹਵਾੜ ਨਾਲ ਮੁਸ਼ਕਦੇ  ਮੁਹਾਂ ਨਾਲ ਲਗਣਾ ਪਇੰਦਾ…
ਕੁਮਾਰ ਵੀ ਮੱਛੀ ਫੜਨ ਦਾ ਪੁਸ਼ਤੈਨੀ ਕੰਮ ਹੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਦਾਰੂ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੀੰਦਾ ,ਪਰ ਮਗਰੋਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਉਹਵੀ ਪਿਉ ਵਰਗਾ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਨੂੰ ਕੁਮਾਰ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੀ.. ਉਹ ਚਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕੇ ਅੱਜ ਅਸਿਸਥਾ ਕੰਮ ਤੇ ਨਾ ਜਾਵੇ.. ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਘਰ ਹੀ ਰਹੇ,ਪਰ ਉਹ ਇਸ ਤਰਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਹੁੰਦੀ। ਉਸ ਲਈ ਅਪਣਾ ਕੰਮ ਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਨਾਲ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਬਹੁਤਾ ਲਾਲਚ ਭਰਿਆ ਸੀ।ਉਸ ਦੇ ਨਾਹ ਕਰਨ ਸਾਰ ਹੀ ਕੁਮਾਰ ਨੇ ਨਾ ਅੱਗਾ ਵੇਖਿਆ ਨਾ ਪਿੱਛਾ, ਹੀਨਤਾ ਦੇ ਭਾਵ ਨਾਲ ਮਗਰ ਦੌੜਿਆ ਤੇ ਅਸਿਸਥਾ ਦੇ ਵਾਲ ਪੁੱਟ ਉਸ ਨੂੰ ਧ੍ਰਰੂ ਛਡਿਆ।
“ਆਹ“  ਅਸਿਸਥਾ ਪੀੜ ਨਾਲ ਤੜਫ ਉੱਠੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨੱਲੀ ਪੁਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਚੀਖ ਉਠੀ “ਹਰਾਮਿਆਂ …ਜੇ ਢਿੱਡੋਂ ਜਾਇਆ ਨਾ ਹੁੰਦੋਂ ਤੇ ਕਦ ਦਾ ਚੀਰ ਛੱਡਦੀ .. ਛੱਡ.. ਛੱਡ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਤੇ, ਮੱਛੀ ਵੱਡਣ ਵਾਲੇ ਟੋਕੇ ਨਾਲ ਹੱਥ ਲਾ੍ਹ ਛੱਡੂੰ ਤੇਰਾ..“ ਉਸ ਨੇ ਕੁੱਦ ਕੇ ਅਸਿਸਥਾ ਦੇ ਉਪਰ ਆਪਣੀ ਦੇਹੀ ਦੀ ਢਾਲ ਬਣਾਈ ਤਾਂ ਅੱਗ ਵਰਗਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਕੁਮਾਰ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਹੰਡਾਈ ਪੀੜ ਤੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਪਰਛਾਈ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮਰਨ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਜਜ਼ਬਾ, ਮਾਂ ਦਾ ਇਹ ਰੂਪ ਤੱਕ ਕੁਮਾਰ ਡੈਸ ਗਿਆ ਤੇ ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਭੱਜ ਗਿਆ। ਨੱਲੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜੀ ਭਰ ਕੇ ਗਾਲਾਂ ਕੱਢਿਆਂ, ਸਰਾਪਿਆ ਤੇ  ਫਿਰ ਅਸਿਸਥਾ ਦਿਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਤਕ ਉਸਨੂੰ ਗਲ ਵਕੜੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ । ਸੱਸ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਔੰਦਿਆਂ ਹੀ ਮੌਨ ਕ੍ਰਨਦਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਸਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਡੇ ਖਲੋਤੀ ਹੋਵੇ ,ਸ਼ਾੰਤ ਤੇ ਸਕੁਨ ਨਾਲ ਭਰੀ ਹੋਇ…।ਨੱਲੀ ਨੇ  ਨਾਰਿਅਲ ਤੇਲ ਕੋਸਾ ਕਰਕੇ ਉਸਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ।। ਹਲਕੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਟਕੋਰ ਕੀਤੀ। “ਅਸਿਸਥਾ.. ਮੇਰੀ ਧੀ.. ਸਤਾਆਨਾਸ ਹੋਵੇ ਸੂ ਕਪੂਤ ਦਾ.. ਕੀੜੇ ਪੈਣ ਸੁ ਹੱਥੀਂ.. ਜਿਹੜੇ ਹਥਾਂ ਨਾਲ ਤੈਨੂੰ ਕੁਟਦਾ ਹੈ..“ ਰੋੰਦੀ ਨੱਲੀ ਦੇ ਮੁਹੋਂ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਅਸਿਸਥਾ ਨੂੰ ਕੁੱਟ ਤੇ ਅਪਮਾਨ ਦੀ ਪੀੜ ਭੁੱਲ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਚੁਪਿਤੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਭਰੇ ਸਪੱਰਸ਼ ਦਾ ਨਿੱਘ ਮਾਣਦੀ ਰਹੀ ।ਤੇ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰਤੀ ਸੱਸ ਦਾ ਮੋਹ ਭਰਿਆ ਵਰਤਾਰਾ ਵੇਖ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ..“ ਇਹੋ ਤਾਂ ਹੈ ਮੇਰੀ ਅਸਲੀ ਮਾਂ .. ਮੇਰੇ ਸੁਖ – ਦੁੱਖ ਦੀ ਸਾਥਨ..।ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾਂ ਲੱਗਾ .. ਇਕ ਦੁਜੇ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸੇ ਦਿੰਦਿਆਂ ..ਟਕੋਰਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਕਦ ਇੱਕ ਦੁਜੇ ਦੇ ਅੰਦਰਾਂ 'ਚ' ਜਾ ਵੜਿਆਂ।ਦਿਨ ਮਹਿਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇ ਫੇਰ ਸਾਲ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਰਲੀ ਗਏ  ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਵੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵਿੱਚ…ਹਾਲਾਂ ਕੀ ਕਇ ਵਾਰ ਨਿੱਕੇ ਮੋਟੇ ਮਤ-ਭੇਦ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਪਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਬੁਲਬੁੱਲੇਆਂ ਵਾਂਗ ਬਹਿ ਜਾੰਦੇ।ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਇੱਕ ਪੀੜ ਹੰਡੌੰਦੀ ਵੀ..ਚਾਣਚੱਕ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਦੁਰ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਕਤਾਰ ਤੇ ਪਈ ਜੋ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਤੁਰ ਰਹੀ ਸੀ.. ਉਹ ਬਾਲੜੀ ਵਾਂਗ ਫੇਰ ਮੁਸਕੁਰਾ ਉੱਠੀ।
ਅਚਾਨਕ ਹਵਾ ਦਾ ਰੁਖ ਦੁਜੇ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ,ਸਾਥਨਾਂ ਅਪਣੇ ਦੁਖ- ਸੁੱਖ ਫਰੋਲਦਿਆਂ ,ਉਸਦਿਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਸੁਨ ਰਹਿਆਂ ਸਨ £
ਤੇਲ ਚੁਪੜੇ ਜੁੜਿਆਂ ਚੋਂ ਵੀ ਕਿਸੇ-ਕਿਸੇ ਦੇ ਬਾਲ ਉਡ ਰਹੇ ਸਨ..ਕਿਸੇ ਨੇ ਤਾਨ ਛੇੜ ਲਈ ਸੀ ਤੇ ਕੁਛ ਮਛੁਆਰਨਾ ਗੌਣ ਵਾਲੀ ਦਾ ਸਾਥ ਦੇ ਰਹਿਆਂ ਸਨ।ਅਸਿਸਥਾ ਜੇਤੁ ਭਾਵ ਨਾਲ ਮੁਸਕੁਰੌੰਦੀ ਸੱਜੇ-ਖੱਬੇ ਤੱਕ ਰਹੀ ਸੀ£  ਟੈਂਪੂ ਜਿੱਦਾਂ ਹੀ ਰੁਕਿਆ ਇੱਕ ਹੱਥ ਨਾਲ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਦੋਣਾ ਸਾਂਭਦੀ ਉਹ  ਹੋਲੀ ਜਿਹੀ ਉਤਰੀ ਤੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਉਡਦੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਦੀ ਘਰ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਈ।
ਜਸਮੀਤ ਕੌਰ , ਲੁਧਿਆਣਾ, 9872081117