ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ : ਬਾਪ ਦੀਆਂ ਨਿੱਘੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਜੋ ਅੱਜ ਵੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ

ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਫਲੋਰਾ

ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਸਮਾਂ ਇਕ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਵੱਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਦਰਦ, ਵਿਛੋੜੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਵੈਰ ਵਿਰੋਧ ਵਰਗੇ ਭੇਦ ਭਾਵ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ 30 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੁਕਾ ਹੈ ਪਰ ਸਮਾਂ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਜਾਂ ਮੈਂ ਸਮੇਂ ’ਤੇ ਭਾਰੀ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਸਮਾਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਉਥੇ ਦਾ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜ੍ਹਾ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜ਼ਿੰਦਗੀ ’ਚ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ, ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਅਤੇ ਪਤਨੀ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਰੱਖਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਪਿਛੇ ਛੱਡ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਦਾ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਮਨ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਦਰਦ ਭਰੀ ਹੂਕ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ, ਇਕ ਯਾਦ, ਜੋ ਮਨ ਨੂੰ ਝੰਜੂੜ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਯਾਦ ਉਹ ਦਰਦ ਜੋ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਸਾਲ ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। 
ਲੋਕ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ’ਤੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਉਪਹਾਰ ਗਿਫਟ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਨੂੰ ਚੁਮਦੇ ਹਨ, ਗਲੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਪ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗਲਵੱਕੜੀ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਮੇਰਾ ਇਹ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਛੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਮੇਰੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਅਤੇ ਵਧਿਆ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਣ ਲਈ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਗਏ ਸੀ। ਕੈਨੇਡਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਨੇ 11 ਸਾਲ ਇਕੱਲੇ ਕੱਟੇ ਤਾਂਕਿ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਕੈਨੇਡਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਪੱਕੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਸੱਦ ਲੈਣਗੇ ਪਰ ਉਹ ਦਿਨ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।

11 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਰਜੀ ਮਨਜ਼ੂਰ ਹੋਈ ਇੰਮੀਗਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਪੇਪਰ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਦੋਸਤਾਂ ਮਿਤਰਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਫੁਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਮਾ ਰਹੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਕੋਈ ਹੱਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹ 11 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਹੋ ਕੇ ਤੈਹ ਕਰ ਲੈਣਾ ਲੋਚਦੇ ਸਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਤਾਂ 6 ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਹੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਛੱਡ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਵਸੇ ਸਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਰਦਾਸ਼ਿਤ ਨਹੀਂ ਹੋਈ। ਹਾਰਟ ਅਟੈਕ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੈਰਾਜੈ।

ਇਧਰ ਜਦੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਵਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਜੋ ਬਾਪ 11 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਪਤਨੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਨੂੰ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਹੋ ਕੇ ਉਡ ਕੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਹਵਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਟੁੱਟ ਗਏ ਸਾਂ। ਚੂਰ-ਚੂਰ ਹੋ ਗਏ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਅਰਮਾਨ ਕੈਨੇਡਾ ਜਾਣ ਦੇ ਤਾਂ ਦੂਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ। ਗਲੇ ਗਲਵੱਕੜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਦੀ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕਦੇ ਯਾਦ ਆਏ ਤਾਂ ਕਦੇ ਕਦਾਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਫੋਟੋ ਨਾਲ ਮਨ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ, ਮਨ ਦੇ ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਦੂਰ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।

ਮਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਹੁਤ ਕਾਮਯਾਬ ਹੁੰਦੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਬਾਪ ਦਾ ਸਿਰ ’ਤੇ ਸਹਾਰਾ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨੂੰ ਦੋਗਣਾ-ਚੋਗਣਾ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਛੱਡਗਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੇ ਜੋ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਦੇ ਤੁਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਨੂੰ ਪਾਲ ਪੋਸ ਕੇ ਵੱਡਾ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਦੁ਼ਖ ਤਖ਼ਲੀਫ ਸਹੇ, ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੰਡ ਭੋਗਣ ਵਰਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਤਾਹਨੇ, ਮਿਹਨੇ ਵਰਗੇ ਹਰਫਾਂ ਨੂੰ ਸੀਂਨੇ ਵਿੱਚ ਦਬਾ ਕੇ ਉਹ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹੀ। ਸਾਨੂੰ ਕਦੇ ਇਹ ਮਹਿਸੁਸ ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਾਪ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਲਗਾਓ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਇਹ ਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਨੂੰ 32 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਭੁਲਾ ਨਹੀਂ ਪਾ ਰਿਹਾ।

ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋਏ 30 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋ ਚੱਲਿਆਂ ਹੈ। ਹਰ ਸਾਲ ਜਦੋਂ ਵੀ ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਦਰਦ, ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਚੱਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਮੈਂ ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ’ਤੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਕਿਸ ਨੂੰ ਦੇਵਾਂਗਾ ਗਿਫਟ, ਕਿਸ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾ ਕੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜਹਾਰ ਕਰਾਂਗਾ, ਕੌਣ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਭਰਿਆਂ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦੇਵੇਗਾ। ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ’ਤੇ ਮੇਰਾ ਮਨ ਭਰਿਆਂ-ਭਰਿਆਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਦਿਲ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਆਲਮ ਦੀ ਹਰਕਤ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਉਸ ਆਲਮ ਦੀ ਬੰਦ ਹੋਈ ਹਰਕਤ ਅਤੇ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੁਟਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰਇਹ ਉਹ ਘੁਟਨ ਹੈ ਜੋ ਕਦੇ ਵੀ ਖ਼ਤਮ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਖੌਫ਼ਨਾਕ ਮੌਤ ਦੇ ਆਖਰੀ ਪਲਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਾ ਲੈਂਦਾ।

ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਗਲਤ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਨੂੰ ਉਹ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ’ਤੇ ਭਾਰੀ ਹਾਵੀ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਖੋਹ ਲਿਆ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਧਰਤੀ ’ਤੇ ਜੋ ਆਇਆ, ਉਸ ਨੇ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ ਚਲੇ ਜਾਣਾ। ਜੋ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆਂ ਦਸਤੂਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਮੈਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਕੋਲ ਇਕ ਅਰਦਾਸ, ਇਕ ਜੋਦੜੀ, ਬੇਨਤੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦਰਦ ਨਾ ਦੇਵੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵੀ ਇੰਨਸਾਨ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਭਰ ਹੰਝੂਆਂ ਵਿੱਚ ਹੀ  ਲੱਥ ਪੱਥ ਰਹੇ। ਆਖਿਰ ’ਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਤਾ ਦਿਵਸ ਦੀ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਮੁਬਾਰਕ!